Η αμετάκλητη αντιπροσώπευση έδειξε το πραγματικό της πρόσωπο για άλλη μια φορά. Η ιστορία εξαναγκάζει σε κίνηση και από εμάς εξαρτάται αν αυτή θα είναι δημιουργική ή καταστροφική.
Ο καπιταλισμός τείνει να κλείσει τον ιστορικό του κύκλο και καλούμαστε πλέον να επιλέξουμε τον δρόμο της αρετής ή της κακίας. Η αιώνια επιλογή του μυθικού αθάνατου Ηρακλή επαναλαμβάνεται για ακόμα μια φορά.
Θα δημιουργηθεί κάτι νέο που θα καλύψει το κενό ή θα επιστρέψουμε σε λύσεις και καταστάσεις από το παρελθόν δοκιμασμένες;
Η δημιουργία κάπου νέου συστήματος πολιτικών αξιών είναι και ριψοκίνδυνο και χρονοβόρο αλλά πραγματικά αξίζει και τον χρόνο και το ρίσκο. Μέχρι όμως να γεννηθεί αυτό το νέο θα πρέπει να έχουμε ένα προσωρινό μεταβατικό τρόπο ούτως ώστε να αποφύγουμε όσο το δυνατόν τους εξελικτικούς κραδασμούς.
Δυστυχώς, σε αυτό το μεταβατικό στάδιο οι επιλογές που υπάρχουν δεν είναι πολλές. Θα οδηγηθούμε είτε ολιγαρχικά είτε δημοκρατικά αλλά και στις δύο των περιπτώσεων αυτό που θα παίξει καθοριστικό ρόλο είναι η αυτοοργάνωση σε επίπεδο τοπικών κοινωνιών που πλέον θα έχουν όλο και ισχυρότερη παρουσία εξ ανάγκης και πάλι αφού η διεύρυνση των αποφάσεων σε παγκόσμιο επίπεδο δεν είναι έτοιμη να καλύψει τις όποιες ιδιαιτερότητες σε τοπικό επίπεδο.
Στην επερχόμενη φάση λοιπόν η άποψή μου είναι πως ο καπιταλισμός θα στραφεί εναντίον του εαυτού του αφού κατά πρώτον δεν έχει άλλο αντίπαλο (αλλά χωρίς αντίπαλο ο ίδιος δεν υφίσταται) και κατά δεύτερον ο οικονομικο-πολιτικός έλεγχος που ασκεί έχει αποτελέσματα πάνω στον ίδιο τον καπιταλισμό καταρχήν. Ουροβόρος.
Η ανάπτυξη πήρε ξέφρενους ρυθμούς εις βάρος του περιβάλλοντος και η οικολογική καταστροφή υπήρξε το κόστος για την επίτευξή της. Ετσι αναπόφευκτα οι πλούσιοι έγιναν πιο πλούσιοι και οι φτωχοί φτωχότεροι, αφού στον πυρήνα της ανάπτυξης αυτής βρίσκεται η ανισοκατανομή του εισοδήματος. Το αποτέλεσμα ήταν να δημιουργηθεί μια παγκόσμια ολιγαρχία, «τυφλή», όπως την αποκαλεί ο συγγραφέας, όπου αυτός που πλουτίζει όχι μόνον αδιαφορεί που κάποιοι φτωχαίνουν, αλλά δαπανά τον πλούτο απομονωμένος από την κοινωνία της φτώχειας, δηλαδή οχυρωμένος στον πύργο του χρήματος, κατ' επέκταση έξω από την κοινωνία των πολιτών. Κατά συνέπεια, και σύμφωνα με τον τίτλο ενός υποκεφαλαίου του βιβλίου, «ο καπιταλισμός δεν έχει πλέον ανάγκη τη δημοκρατία».
Η παγκόσμια οικονομική ολιγαρχία, επικεφαλής της οποίας βρίσκονται οι αμερικανοί κροίσοι, είναι η νέα νομενκλατούρα, που σπαταλά όχι απλώς τον παγκόσμιο πλούτο του σήμερα αλλά και μεγάλα τμήματα των εισοδημάτων του μέλλοντος, του κληροδοτήματος δηλαδή που θα έπρεπε δικαιωματικά να ανήκει στις ερχόμενες γενιές. Αυτή η «παγκόσμια σέκτα των λαίμαργων αδηφάγων» δεν έχει πατρίδα. Διαθέτει όμως τη δύναμη να πιέζει και συχνά να εκβιάζει τις κυβερνήσεις - για να μη μιλήσουμε για τις τοπικές κοινωνίες που το πολιτισμικό και κοινωνικό τους παρόν σαρώνεται κι εξαφανίζεται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σκέψου δυο φορές πριν σχολιάσεις. Διαβάζεις ένα διαδικτυακό προσωπικό ημερολόγιο του οποίου η ανάγνωση ΔΕΝ είναι υποχρεωτική. Βαριέμαι τ' ανούσια μπλα μπλα και δαγκώνω όταν μου χαλάνε την ησυχία. Θα μπορούσα να έχω κλείσει τον σχολιασμό αλλά ακόμα νομίζω πως υπάρχουν κάποιοι που όντως έχουν κάτι να πουν κι εύχομαι να είσαι ένας από αυτούς αλλά οι πιθανότητες είναι λίγες και γι αυτό σου λέω: Για να μην σε φάει η μαρμάγκα σκέψου δυο φορές πριν σχολιάσεις, σαν να δίνεις εξετάσεις. Αλλιώς άστο καλύτερα!